Rain Song - Rozdział II

    Cheon-Sa jeszcze nigdy nie było tak zimno.

    W chwili nadejścia pierwszych przymrozków, zamek w drzwiach stał się nazbyt zachłanny. W za nic nie chciał oddać klucza. Szarpnęła z całych sił, prawie wyrywając drzwi z zawiasów. Upadła na oblodzony schodek.

     Cholera, zaklęła w myślach. Zdmuchnęła z oczu włosy i roztarła obolałe plecy. Bardzo bolało. Nie tak, jednak by płakać, płacz przecież niej był dla niej. Gdy tylko dom, raczył ją wpuścić do środka, drepcząc, wpadła do ciemnej kuchni.

    Za jedyne źródło światła, musiała jej posłużyć „umierająca” komórka. Płaszcz cisnęła na komodę, buty o drzwi a sama rzuciła się na łóżko.

   Tu była bezpieczna. Delikatny zapach płynu do płukania na pościeli, mniej intensywny na firankach. Zapach cynamonu z kuchni, głęboki, chrapliwy oddech zza ściany. Dom, czy to jest jego esencja? Dla Cheon-Sa, tak..

    Wtulona w biel kołdry, zasnęła.

* * *

   Cheon-Sa już zapomniała, jak bardzo lubi zapach domowego jedzenia, budzącego ją o poranku. Ach, te domowe croissanty, zapach iście domowy z nutą rozlanej na blacie czekolady i rozsypanym po całej kuchni cynamonie.

   Choć leniwie, Cheon-Sa spuściła nogi z łóżka i schowała twarz w dłoniach. Czuła się jak na mocnym kacu. Nie, żeby coś piła, była najnormalniej niewyspana. Niewyspana? Żeby to przynajmniej było dobre słowo. Nieco przed piątą, telefon rozdzwonił się jak to często bywa, ciut za głośno, i ku jej późniejszym ubolewaniom, wygrywając ścieżkę dźwiękową z Upiora Opery.

   Telefon, choć już dawno powinien zaliczyć zgon, miał jeszcze sporo siły. Wydaje się jednak, że jedynie dostał darmową podróż przez okno, prosto w zasypany krzew jaśminu. Magia zbliżających się walentynek.

   Teraz dochodziła dziewiąta. Cheon-Sa, powlokła się do jedynego okna, jakie wmontowane było w białą ścianę jej pokoju. Śnieg raził po oczach, migotał na słońcu jak poprószony srebrem. Delikatny chłód szczypał ją w nos a wiatr targał niesforne kosmyki, mimo to, pogoda była jak najbardziej na tak. Słońca nie przyćmiły żadne deszczowe chmury.

   Przedreptała z pokoju do małej, błękitnej łazienki. Większość miejsca zajmowała umiejscowiona przy ścianie wanna, ale i na wszystko znalazło się miejsce. Nalała wody do wanny i zmyła z włosów wszelką trawę i ziemię. Łzy wsiąkły w poduszkę, nie pozostawiając po sobie żadnych znaków.

   Gorąca woda, jedynie zaczerwieniła jej ciało, które bez żadnych problemów i w natychmiastowym tempie wskoczyło w wełnianą sukienkę. Czy to, aby na pewno była sukienka? Cheon-Sa, zdawało się, że tak, ale dla osób trzecich zazwyczaj był to zbyt duży sweter, który sięgał niskiej dziewczynie do kolan. Jedną z takich osób był Jung-Su. Nawet bez swoich beznadziejnych okularów widział, że to był tylko, wielki jak namiot sweter.

   Myśląc o przyjacielu, którego wczoraj opuściła, zrobiło jej się strasznie głupio i smutno. Znów widziała jego oczy, zmartwione, ale pełne zrozumienia, może jednak też i odrobinę zawiedzione.

   - Co tam pichcisz? – zapytała wchodząc do kuchni. – Czy to czekolada?

   Ciemne oczy, spojrzały na nią podejrzanie z pod oprawek. Łypnęły złowrogo widząc jak wyciąga rękę w stronę topiącej się na kuchence czekolady. Tylko, że to dla Cheon-Sa, był pokarm bogów, nie żadna tam czekolada. Ambrozja!

   Il-Sung, jak na mężczyznę z czterdziestką na karku, prowadził się niezwykle młodo. Tylko nieogolony zarost i dziwne okulary, sprawiały odmienne wrażenie. Cheon-Sa, nie wyobrażała sobie życia, bez niego przy boku. Był jak dotąd jedynym mężczyzną, do którego poszłaby z największym problemem tego świata. Był jej ojczymem.

   Matka, ponoć poznała go wieku ośmiu lat, ale po wielu latach odnaleźli się, gdy Cheon-Sa sama miała lat około, dwunastu, co według jej przyrodniej siostry, znaczyło „kopę czasu”. Dla niej to było tylko kilka lat, tak zróżnicowanych emocjonalnie, że trudno było je określić, jako smutne czy szczęśliwe.

   - Jedyny chłopak, jaki się tobą interesuje, podrzucił mi wczoraj po szkole przepis.

   - Jung-Su, nie jest jedynym – oznajmiła. – Jako jedynego, go nie odtrącam? Z czym to w ogóle jest?

   - Nugat – odparował, śmiejąc się do topniejącego nadzienia. Cheon-Sa, dałaby wiele za to, żeby móc zjeść to całe nadzienie croissanta, bez samego rogalika. Nawet jeśli nie jest to czekolada.

   Słodki zapach, niestety, boleśnie przypominał jej o tym jak beznadziejnie była głodna.

   - Su-Jin dzwoniła. Wywnioskowałem, że była w bardzo złym stanie emocjonalnym.

   - Zły stan emocjonalny? W jakiej epoce żyjesz, Jezu…

   - Ponoć jakieś podobieństwo jest, ale trochę mi do niego brakuje.

   Cheon-Sa w jednej chwili wybuchła śmiechem. Tego jej było trzeba, humoru Il-Sung’a, no i może jeszcze denerwującej Su-Jin, towarzystwa Hany i ciepłej ręki Jung-Su.

   Teraz musiała jej wystarczyć jedynie gorąca herbata i zmarznięty na kość telefon.

   - Cheon-Sa, chcesz umrzeć? – Su-Jin, jak to Su-Jin, odebrała przy pierwszym sygnale. W tej chwili naprawdę chciała umrzeć, albo przynajmniej zniknąć na czas nieokreślony, a pomyślała o tym, widząc ponad dziesięć nieodebranych połączeń, zaraz po znalezieniu telefonu. Z jakieś pięć minut temu góra.

   - Czego chciałaś?

   - Spotkajmy się.

   Oczy Cheon-Sa pociemniały.

   - Dziś? Naprawdę …. Po co?

   - Jak to, po co? – Wykrzyknęła Su-Jin. – Chyba mam prawo zobaczyć czy z moją przyjaciółką wszystko w porządku, tym bardziej, że wczoraj zniknęłaś mi w dość dziwny sposób. Gdzieś ty poszła?

   - Przepraszam.

   Zrobiło się jej żal przyjaciółki. Tak jeszcze niedawno Jung-Su.

   - Mniejsza o to – mruknęła. Cheon-Sa wyczuła ulgę i smutek w jej głosie. - Dziś na bank muszę z tobą pogadać, punkt druga przed Parkiem Yeouido, w naszym miejscu, rozumiesz?

   - Tak daleko? To godzina metrem, nigdzie nie idę…

   - Idziesz – upierała się przy swoim.- Posłuchaj, musisz mi w czymś pomóc, no i rozerwać się. Ile można czekać na ten telefon z uczelni? Po za tym, na pewno zadzwonią. Miałaś lepsze wyniki niż ja.

   - Idę na psychologię nie na marketing - westchnęła. - To, na którą mam być?

   - Idziesz? O rany, idziesz? Musisz naprawdę mnie kochać.

   - W społeczeństwie wyróżnia się cztery rodzaje miłości.

   - Tak, to, to, co jest między nami to…

   - …Caritas. Bezinteresowna pomoc niesiona bliźnim - oznajmiła.

   - Bardzo pocieszając perspektywa –stwierdziła. – Tak czy owak, będę czekać o drugiej.

   I krótki, urywany sygnał, oznajmiający koniec połączenia.

   - Z kim rozmawiałaś?

   - Z Su-Jin – posłała uroczy uśmiech do stojącej w drzwiach siostry. Choć Hana była od niej starsza o trzy miesiące, wszyscy raczej brali ją za młodszą. Nie za wygląd, Cheon-Sa nie wyglądała dojrzalej, jedynie próbowała na taką pozować. Hana była infantylna i urocza, gdy ona sama nie potrafiła taka być. Jej „starsza siostra” ukrywała swoje prawdziwe 'ja' przed światem, dla niego stawała się buntowniczą, militarną nastolatką, dla przyjaciół małą dziewczynką w ciele osiemnastolatki.

   Cheon-Sa, wyjaśniła w pośpiechu „rozkaz” przyjaciółki. Hana była zadowolona, jako jedyna, bo Il-Sung, nie mógł znieść myśli, że nikt nie zje jego domowych wypieków. Dziewczyny nie były jednak takie okrutne. W czasie rozmowy, zdążyły zjeść połowę wszystkich croissantów i popić je gorącą czekoladą. Śniadanie w sam raz dla odchudzającej się nastolatki, nie ma, co.

   Hana zapałała optymizmem do wyjścia w taki zimowy dzień jak dziś, gdzie walentynki zbliżały się nieubłaganie. Było zimno, ale kto nie chciałby wyjść na świeże powietrze Seulu? No może nie takie świeże, ale zimowe i niosące zewsząd zapach walentynkowych czekoladek. Nie dało się odmówić Hanie, jej znoszonym koszulkom rockowych zespołów i wiecznie rozczochranym włosom.

   Su-Jin była osobą dość punktualną, i tą kwestie traktowała bardzo delikatnie. Stała już pod drzewem kwitnącej wiśni, gdy Cheon-Sa do niej dołączyła. Na płaszczu miała widoczne ślady płatków śniegu. Zapewne czekała na nią, od dłuższej chwili. Tym bardziej, że coś niespokojnie dreptała po ubitym obcasami, śniegu. Hana, wyłoniła się zza pleców Cheon-Sa, uważnie przyglądając się kwaśnej minie Su-Jin.

   - Przyszłyśmy obie, jeśli tak może być.

   - Cheon-Sa, ty się jeszcze pytasz? To lepiej, przyznaj się do tego wreszcie, czasami jesteś nudniejsza od Hany, tylko nie bierz tego do siebie, Hana.

   Hana najnormalniej w świecie wzruszyła ramionami. Jak to miała w zwyczaju często robić, gdy chodziło o kontakty tych dwóch. O tak, Cheon-Sa, lubiła je obie, ale osobno, nie razem. Jedna gorsza od drugiej.

   Cheon-Sa puściła jej komentarza mimo uszu i poszły do domu handlowego, za przewodnictwem Su-Jin. Było tam ciepło wygodnie i gdzieniegdzie podawali dobrą kawę, znaczy się tanią. Cheon-Sa zamówiła gorącą czekoladę do picia, „czekoladowy drobiazg” na deser i skupiła się na czekaniu aż ktoś przyniesie zamówienie. Siadły w miejscu z widokiem na całą galerie, wszelakie butiki mieniące się kolorami, plakaty z idolami, reklamujące najnowsze kosmetyczne trendy. Odgrodzona od tej utopi, lśniącej od niebieskich lampek, zwykłą szklaną balustradą, czuła się bezpiecznie.

   Deser przyniósł młody chłopak, dorabiający student. Na 101% kwiecisty chłopiec. Cheon-Sa zainteresowana deserem nie zwracała uwagi już na zgiełk panujący w galerii. Aspołeczne, ale skuteczne.

   - On wygląda jak Sung-Jong z INFINITE! – Su-Jin natychmiastowo oderwała się od drożdżówki z pomarańczą i z rękoma przy twarzy wpatrywała się w ten rejon kawiarenki, który był za Cheon-Sa

   - Co to jest INFI…

   - Ładny… - przerwał jej rozmarzony głos Hany.

   W tył zwrot! Spojrzała na siostrę i na jej maślaną minę. Rozmarzona Hana? Jej buntownicza, feministyczna Hana... rozmarzoną?